ავტორი: ნინო ხარატიშვილი
წერილი პირველად გამოქვეყნდა Das Magazin-ზე.
გერმანულიდან ქართულ ენაზე ტექსტი თარგმნა მაია ბადრიძემ.
[...] სამყარო, რომელშიც გავიზარდე, ქალებისა იყო, ამ სამყაროს მამოძრავებელი ძალაც ქალი იყო, მაგრამ ქალი არაფერს განსაზღვრავდა, ამიტომაც ისე იქცეოდა, თითქოს ვერაფერს განსაზღვრავდა. „კაცი თავია, ქალი - კისერი, ქალი საითაც მოინდომებს, კაცს იქით მიატრიალებს“ - ასეთი იყო ერთ-ერთი გამონათქვამი, ბავშვობაში სულ რომ მესმოდა ხოლმე. ამას ქალები ისეთი მზაკვრული ღიმილით ამბობდნენ და თვალებშიც ისეთი უცნაური სხივი გაუკრთებოდათ ხოლმე, თითქოს რაღაც იცოდნენ, რაღაც ისეთი, რაც მე ჯერ არ გამეგო და რაც არც კაცებს უნდა სცოდნოდათ. ამ ფრაზას იმეორებდნენ ქალები, რომლებიც დამოუკიდებლები, განათლებულები, ძლიერები, მებრძოლები, გაბედულები იყვნენ და ყველა ის თვისება ჰქონდათ, რომლებსაც მეც ვისურვებდი და მაინც, ამას ქალები იმგვარი დაჟინებით იმეორებდნენ, რომელსაც ბრმა რწმენა კვებავს. პატარა რომ ვიყავი, არც ამ წინადადებას და არც სხვა დანარჩენს, დროთა განმავლობაში სულ უფრო მეტად რომ მაცბუნებდა, არ ჩავძიებივარ, მაგალითად, იმას, რომ საკუთარი ქმრისთვის მუდამ ამოუცნობ საიდუმლოს უნდა წარმოადგენდე და ეს მისი შენარჩუნების საუცხოო მეთოდია; ან ის, რომ კაცს ღალატი ეპატიება, ქალს კი - არა, რადგან კაცებს ინსტინქტები უფრო მეტად მართავს, ვიდრე ქალებს და თან „მორალური სიწმინდე“ ქალის ერთგვარ ვალდებულებადაც მიაჩნდათ. ეს იყო ჩრდილოვანი ადგილებით სავსე ილუზიური სამყარო, სადაც ქალებს თავი ისე ეჭირათ, თითქოს უფრო სულელები და სუსტები იყვნენ, ვიდრე სინამდვილეში იყო და სადაც კაცები - მუდამ „ინსტინქტურები“, „ცხოველურები“ და „აგრესიულები“ - უმეცრებასა და გაურკვევლობაში უნდა გყოლოდა, რადგან ეს უცნაური ნეხევარსიმართლე ქალის ნამდვილი ძალაუფლება იყო.